wie ik ben

“If we want to feel an undying passion for our work, if we want to feel
we are contributing to something bigger than ourselves,
we all need to know our WHY.”

- Simon Sinek -

hallo, mijn naam is Cat

In een notendop: empathisch, meegaand en oprecht geïnteresseerd in jou. Luisterend zonder oordeel.
Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid delen. Daar hoort lachen én huilen bij. Ik ben een gevoelsmens en zakelijk. Open, eerlijk en transparant. Vriendelijk, vrolijk en soms een beetje gek (zeggen ze).
Geboren in 1985, nabij Urk, als dochter van Vietnamese bootvluchtelingen na de Vietnamoorlog. Ik ben de jongste uit een gezin met vier kinderen. Al jong kreeg ik met mijn eerste verlies te maken. Mijn broer overleed toen ik 4 jaar oud was, hij beroofde zichzelf van zijn leven toen hij 16 jaar was.
Na de havo behaalde ik mijn communicatiepropedeuse aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven. Ik reisde een half jaar solita in Mexico. Daarna rondde ik de opleiding Kunst & Economie (afstudeerrichting muziekmanagement) af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.

En dan nu: uitvaartbegeleider? Hoe dat zo is ontstaan, deel ik hieronder met je.

Door mijn verhaal te delen geef ik je niet alleen een inkijk in hoe ik me door de golven van het leven heb genavigeerd, maar hoop ik je ook aan te moedigen om jouw verhaal met mij te delen.

In verbondenheid vinden we troost, begrip en inspiratie.

Eerst vertel ik je waarom ik jou zo graag wil begeleiden bij jouw afscheid.

foto door Anouk Sneller

waarom ik doe wat ik doe

Op een zeker moment in ons leven worden we allemaal geconfronteerd met verlies. Ook ik heb dat ervaren.

Telkens wanneer ik in aanraking kom met de eindigheid van het leven, of het nu om dierbaren gaat of om mijn eigen bestaan, word ik uitgedaagd om naar de essentie van het leven te gaan. Elke keer weer schrik ik, ervaar ik verlies ik en ga ik door een periode van rouw. Het vergt moed om een groot verlies te nemen en de bijbehorende emoties te doorvoelen.

Persoonlijk kies ik er voor om er niet voor weg te deinzen, maar om bewust het vervolg aan te gaan. Juist omdat ik zelf meermaals heb kunnen ervaren hoe mooi het is om in de laatste levensfase in verbinding te blijven met diegenen die te maken hebben met een naderend afscheid.

Ik vind troost in het richten van mijn aandacht op wat nog binnen bereik is. Samen met degenen die het leven loslaten en hun dierbaren wil ik licht, liefde en vertrouwen brengen in een tijd die donker en kwetsbaar is.

Deze bewustwording motiveert mij om mijn leven en mijn werk met bezieling voort te zetten. Het besef van de waarde van verbinding in moeilijke tijden stimuleert mij om een bron van steun en betekenis te zijn voor anderen.

wat ik heb gedaan

In het laatste jaar van mijn studie heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Daniel staat op het podium met een basgitaar op een festival in Den Haag waar ik verantwoordelijk ben voor de organisatie van de locatie. We worden smoorverliefd en geven als snel onze kamers op, om in Utrecht op een woonboot samen te wonen. In de jaren die volgen, werken we soms samen en veel vaker apart. Ik geniet van mijn werk achter de schermen in de muziekindustrie.

Festivals opbouwen, artiesten begeleiden, bezoekjes aan muziek en televisie studio’s, reizen over de hele wereld en ga zo maar door. Het is een hele fijne, haast onbezorgde en nog kinderloze tijd. Zo bijzonder om vanaf de zijlijn mee te mogen kijken hoe een idee van een artiest, ooit gemaakt in een studio van soms nog geen 10m2 groot, uiteindelijk ten gehore wordt gebracht op de grootste festivals of in de mooiste concertzalen.

Hoewel ik heel erg heb genoten van die periode, voel ik na een hele poos alsof ik iets mis.

mama Cat

Ik werd moeder en dat bracht alles in perspectief. Dingen waar ik me voorheen enorm druk om maakte, waren met de komst van onze dochter Reeva (2017) futiel geworden. Ik wilde alleen nog maar een wereld met ons drietjes. Inmiddels waren we verhuisd van Utrecht, naar een woonark in Vreeland en dat ook die overstroomde van liefde, bleek toen ik eind 2018 opnieuw zwanger raakte.

Vlak voor kerst kreeg ik een 12 weken echo en werd ons toen medegedeeld dat ons tweede kindje, wat we liefkozend Beanie noemden, met 8 weken was gestopt met groeien. Ik moest afscheid nemen van ons kindje, terwijl mijn lichaam juist hard aan het werk was om het vruchtzakje te beschermen. Het was een hele verdrietige periode waarin het voelde alsof ik in een soort niemandsland was beland.

De hele wereld raasde door, terwijl het leek alsof Daniel en ik alleen nog maar het verdriet van het verlies konden voelen. Ik kocht een kistje voor Beanie en vulde het samen met Daniel en Reeva met bloemetjes, klein speelgoed, de positieve testen, een foto van de echo en een lange liefdesbrief aan ons ongeboren kindje.

Het kistje heeft nog altijd een plekje in onze woonkamer.

compleet

Enkele maanden na de miskraam van Beanie is onze gekoesterde droom werkelijkheid geworden. Opnieuw heb ik een liefdesbaby van Daniel en mij onder mijn hart mogen dragen. Samen beslissen we dat deze zwangerschap de laatste is. Door die beslissing heb ik denk ik nog meer genoten van de zwangerschap. Ik heb mijn lichaam nog een keer zien veranderen en plaats maken voor nieuw leven, ik voelde mijn kleine jongen groeien en werd overspoeld met trotsheid, blijdschap, geluk en een gevoel van bevoorrecht te zijn dat na Beanie, Rocco gezond ter wereld is gekomen.

Na onze dochter, volgde onze zoon. Een koningskoppel! Met zijn komst en met Beanie in ons hart, is het voor ons genoeg. Ons gezin is compleet.

Foto door Katerina Plevkova

kanker cat

Wanneer Rocco drie maanden oud is, slaapt hij zoals een klein babietje dat doet. Niet fantastisch en passend voor de periode uit het tropenjaar waar we voor de tweede keer in zaten. Terwijl bij Reeva de borstvoeding rijkelijk vloeide en ik een tweede vriezer kocht voor al mijn mama melk, lukt het me maar niet om voor Rocco een voorraad te maken. Een knobbel voel ik al langer in mijn linkerborst, maar vanwege alle berichten over het nieuwe coronavirus, lijkt mijn kwaaltje nog niet belangrijk genoeg om naar de huisarts te gaan.

Als ik op een dag wakker word van pijn in mijn rechterborst, besluit ik om naar de huisarts te gaan. Ik wil een borstontsteking uitsluiten en laat - nu ik er toch ben - ook even de knobbel controleren. Wat het is, weet mijn arts niet, ze vermoedt niet dat het kanker is. Dus ga ik met een verwijzing voor het ziekenhuis en een gerust hart naar huis. De afspraak in het Alexander Monro is de volgende dag.

Zonder enige angst ga ik alleen naar het ziekenhuis. De romanticus in mij, hoopt dat het een verstopte melkklier is en dat deze doorgeprikt kan worden zodat ik mijn zoontje gemakkelijker kan voeden. Maar zodra het echoapparaat het binnenste van mijn borst laat zien in onverklaarbare zwart/wit beelden, krijg ik heel ander nieuws. Ik heb borstkanker.

Foto door Katerina Plevkova

“Trust the journey.”

— Amanda Vollemans -

Na de initiële diagnose volgde een heel traject met onderzoeken om uit te sluiten dat ik geen metastasen op afstand heb. Mijn kraamweken worden gevuld met biopten, MRI’s, een PETscan en vele gesprekken met verschillende behandelaars en verpleegkundigen. Het is een super enge periode, waarbij ik de dood in mijn nek voel hijgen en in gedachten al afscheid neem van mijn peuter en baby.

De tumor van 54 mm in mijn linkerborst blijkt na de diagnose fase gelukkig behandelbaar. Ik kan curatief behandeld worden. Veel tijd om na te denken over de mogelijk late gevolgen van de behandeling is er niet. Tussen de eerste diagnose en de eerste behandeling, zitten krap drie weken. Daardoor ben ik vrij acuut gestopt met borstvoeden om maar te kunnen beginnen met chemotherapie. Later resulteert dit acute afscheid in een groot trauma. En hoewel mijn verstand begrijpt dat het borstvoeden van mijn kindje futiel is op de weegschaal van het leven, vooral als de dood op de andere schaal ligt, ben ik zo ontzettend verdrietig geweest dat het niet mijn eigen keuze was om te stoppen.

Ik verloor voor mijn gevoel controle aan de kanker.

foto door Cimarron tijdens Powderdays.

Powderdays verzorgt een kajakweek in de Franse Alpen voor AYA’s. Aya staat voor Adolescent & Young Adults en zijn mensen tussen de 19 en 39 jaar die een kanker diagnose krijgen.

lotgenoten

Halverwege mijn behandeling, voel ik een enorme drang om mijn verhaal te delen op social media. Instagram blijkt de perfecte uitlaatklep voor mijn gedachtes en verhalen. Onder de naam “rollwiththepunches” kom Ik online in verbinding met vrouwen die ook een kanker diagnose hebben. Het is enorm verdrietig om de zwaarte te zien bij andere lotgenoten en tegelijkertijd enorm troostend om herkenbaarheid te ervaren en niet meer het gevoel te hebben alleen te zijn.

Gesupport, gesteund, gedragen door mijn man, vrienden, familie en lotgenoten word ik na een behandeling van bijna anderhalf jaar ontslagen uit het ziekenhuis. Ik ben als schoon verklaard en voel me enorm bevrijd. De periode die volgt staat dan in het teken van leren leven met de late gevolgen van de behandeling alsook om ruimte te geven aan mijn mentale herstel.

Het gevoel van dankbaarheid overheerst. Dankbaar voor de wetenschap omdat zij de kanker uit mijn lichaam hebben weten weg te jagen, ik hoop op mijn blote knietjes voor altijd. En hoewel vele dierbare lotgenoten een soortgelijk nieuws krijgen, geldt dat helaas niet voor iedereen. Bij sommigen slaat het dubbeltje de andere kant op en vervolgen zij het pad van de ongeneeslijk zieken.

Ik merkte op dat ik vond dat ik gehoor moest geven aan mijn verlangen om in verbinding te blijven. Om samen licht te zoeken en te geven aan de donkere dagen. En zo bleef ik mijn hart delen met Angela, Sascha, Jolijn, Merel, en Marloes.

Loessie

foto door Anouk Sneller.

Wij drieen vormen een innige vriendschap. Marloes staat links, Lisanne in het midden en ik sta rechts

Het is Marloes geweest die mij geïnspireerd en gemotiveerd heeft om me om te scholen tot uitvaart begeleider zodat ik ooit haar afscheid met haar allerdierbaarsten zou mogen begeleiden.

Als we op een dag samen zijn, bespreekt ze terloops haar wensen. Ze wenst K3 muziek bij de inloop van haar afscheidsceremonie, ze kiest de illustratie voor op de deksel van haar kist zodat haar dochter een in hout gefreesde kleurplaat heeft om te beschilderen, ze wijst me op een prachtige buitenlocatie nabij haar huis voor haar afscheid en ga zo maar door. Het voelt wrang om dit gesprek aan te gaan met mijn 33-jarige vriendin en tegelijkertijd zie ik hoe het haar troost als ze controle neemt op hetgeen wat in haar bereik ligt; haar uitvaart.

Enkele weken na ons laatste gesprek, overlijdt Marloes in augustus 2023 aan de gevolgen van borstkanker. Het doet onwijs veel pijn dat de onvermijdelijke dag zoveel eerder is gekomen dan we allemaal hebben gehoopt en ook warmt het mijn hart dat ik mijn woord heb kunnen houden door haar geliefden te begeleiden in haar afscheidsweek.

Loes heeft me ook na haar overlijden laten voelen hoe ik van waarde kan zijn. Ze liet me zien hoe ik zingeving kan vinden in iets in het leven naast mijn gezin en daar ben ik haar meer dankbaar voor dan ik in woorden kan omschrijven. Het heeft me doen beseffen dat ik, voor zolang ik kan, mensen in hun laatste levensfase, hun laatste vaart, samen met hun naasten, met liefde en een luisterend oor wil begeleiden rondom afscheid.